Op 25 december 2023 overleed Janus Linmans in Leiden. Linmans was onder meer werkzaam als beleidsmedewerker van de Leidse universiteitsbibliotheek, waar hij in 1981 onderbibliothecaris werd, een functie die hij 25 jaar vervulde. Hij stond aan de wieg van de digitalisering van deze universiteitsbibliotheek.
Linmans zag het levenslicht in Oirschot op 16 mei 1945. In september 1956 werd hij als elfjarige jongen door zijn ouders met de fiets naar Kleinseminarie Beekvliet in Sint-Michielsgestel gebracht. Als kind uit een boerengezin was een priesteropleiding voor hem een van de weinige kansen om een goede opleiding te krijgen. Hij deed er gymnasium A, en hij was goed in talen en klassieken.
In 1965 ging hij theologie studeren in Nijmegen met een beurs van het rijk, en na zijn afstuderen vertrok hij met een beurs van het Svenska Institutet voor een jaar naar Lund (Zweden) om het Nieuwe Testament te bestuderen. ‘Toen ik erheen ging, kende ik geen woord Zweeds. Toen ik wegging, had ik een Zweedse verloofde.’ (Doelwit, jrg. 22: 1 (2006))
Tussen 1974 en 1976 volgde Linmans de postacademische bibliotheekopleiding in Amsterdam en in 1976 solliciteerde hij met succes bij de Leidse universiteitsbibliotheek. Dat was in een lastige periode: bibliothecaris De Groot lag overhoop met het college van bestuur, met de facultaire beheerders en met een groot deel van het personeel. Linmans mocht de plooien gladstrijken.
In de dertig jaar van zijn dienstverband stond Linmans aan de wieg van de digitalisering van de Leidse universiteitsbibliotheek. In 1987 benadrukte hij in het Leidsch Dagblad dat de digitale bibliotheek een noodzaak was: ‘We moeten nu experimenteren met databestanden. Computers worden steeds belangrijker.’ Linmans was in Leiden samen met de beleidsmedewerkers Cees Klapwijk en Jeroen Vervliet de motor achter deze ontwikkelingen: de online catalogus kwam beschikbaar in 1986, het overzicht van elektronische tijdschriften een decennium later. De digitale bibliotheek kreeg langzaam vorm. Diverse collega’s die op jonge leeftijd in de bibliotheek begonnen, roemen het vertrouwen en de mogelijkheden die ze van Linmans kregen.
Linmans was drie keer kort interim-bibliothecaris: na het vertrek van De Groot, van diens opvolger Jacques van Gent (1993) en van Paul Gerretsen (2005). Hij was een voorzichtig man. Hij nam geen risico’s, benadrukte altijd het belang van de bibliotheek en keek goed naar nieuwe ontwikkelingen. Na zijn afscheid van de bibliotheek publiceerde hij in 2008 bij het Centrum voor Wetenschaps- en Technologiestudies (CWTS) een studie naar bibliometrische indicatoren voor het bepalen van de impact van wetenschappelijk onderzoek in de geesteswetenschappen, waarin hij enkele belangrijke aspecten van bibliometrie in de humaniora benadrukte.
Linmans kreeg in de herfst van 2023 te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Half november stuurde hij me het bericht dat hij verwachtte het einde van het jaar niet te halen. Naar aanleiding van een ander recent overlijden verzuchtte hij: ‘Het is wel oogsttijd …’ Op Eerste Kerstdag 2023 overleed Linmans in Leiden. De crematieplechtigheid vond in besloten kring plaats. Zijn vrouw Carin en hun kinderen gedenken hem als de zorgzame man en vader die hij was.
Jos Damen, Bibliotheek Afrika-Studiecentrum, Leiden
