Door: Eric Sieverts
‘Ik voel me net of ik op een zeepkist in het park sta te roepen,’ sprak mijn vriendin toen ze zich destijds door mij had laten verleiden ook op Twitter actief te worden. In Hyde Park zie je tenminste nog of iemand blijft staan luisteren. Op Twitter heb je geen idee of je berichten ook maar door iemand worden opgemerkt, zeker als je nog bijna geen volgers hebt. Hoewel altijd tot tegenspreken geneigd, moest ik haar hierin wel gelijk geven. Ook al zat ik zelf in een wat luxere positie, doordat ik via mijn toegang tot de oude media al snel flink wat volgers had weten te verzamelen.
Toch begint het bij mij ook wel te knagen. Ik merk steeds vaker dat een van mijn volgers een berichtje plaatst of retweet, dat ik zelf al langer dan een week geleden heb gemeld. Maar ik blijk niet degene die geretweet wordt. Mijn bericht hebben ze kennelijk helemaal niet gezien. Sta ik, ondanks die 900 volgers, toch nog altijd een beetje in de woestijn te roepen? Eigenlijk is dat heel voorstelbaar. Zelf volg ik – heel selectief – maar zo’n 70 twitteraars. En toch heb ik vaak al moeite om mijn tijdlijn bij te houden. Hoe moet dat dan zijn als je er 700 of misschien wel 1700 volgt?
De problematiek van het gelezen worden leeft kennelijk wel. Terwijl ik al aan deze column was begonnen, kwamen daarover nog diverse berichten langs. Het AllthingsD e-Zine berichtte in vette letters ‘(Almost) No One Is Reading Your Tweets’. Daarbij baseerden ze zich op een rapport van O’Reilly dat vooral benadrukte dat er zoveel mensen zijn die nauwelijks volgers hebben. De mediaan schijnt op één volger te staan! Ja, dan word je zeker niet gelezen. Nog recenter blogde (en twitterde) Jeanine Deckers onder haar schuilnaam @Tenaanval over het ‘opblazen van je tijdlijn’, waarbij dat woord ‘opblazen’ in destructieve zin bedoeld was. Zij beriep zich op ene Charlie Warzel die in Buzzfeed opriep ‘I Nuked My Twitter Feed And You Should Too’. Het ergerde hem dat zijn feed vaak sneller over het scherm raasde dan hij überhaupt kon lezen. Het aantal door hem gevolgden had hij daarop resoluut van 1838 naar 1 teruggebracht.
Mijn volgers volgen dus kennelijk ook te veel. En dan knaagt het aan mijn pretenties als MIJN berichten niet worden gelezen. Maar in feite doet dat er natuurlijk niet toe. Zolang de echt interessante nieuwtjes en opinies maar blijven rondzingen. Als we die maar blijven herhalen, dan krijgt iedereen in ons kringetje ze uiteindelijk wel een keer onder ogen, ook wie zijn tijdlijn nog niet heeft opgeblazen, ook wie toch nog eigenwijs probeert om 1700 tweeps te volgen. Laten we dus nog maar even blijven roepen op onze zeepkisten in de woestijn. Dan blijft Twitter de uiterst nuttige attenderingsdienst die het nu is.
Deze bijdrage komt uit IP nr. 1 / 2014. Het gehele nummer kun je hier lezen