Door: Edwin Mijnsbergen
Mensen die de ontwikkelingen in het hoger onderwijs een beetje bijhouden, verras je niet meer met de vraag of MOOCs nu een hype zijn of niet. Maar stel je dezelfde vraag aan een willekeurig persoon, bijvoorbeeld op een verjaardagsfeestje, dan is de kans groot dat die persoon je glazig aan zal kijken. ‘MOOCs? Kun je dat eten of zo?’
MOOC staat voor Massive Open Online Course. Als je dat acroniem zou vertalen naar het Nederlands, zou je iets krijgen als een GOOC (Grote Open Online Cursus), maar dat doet uiteraard geen mens. Tegenwoordig lenen we woorden liever. De Volkskrant1 kopte op 13 februari: ‘UvA lanceert als eerste in Nederland een “MOOC”: massive open online course’. Om die kop in de eerste alinea meteen toe te lichten met ‘een gratis online cursus van acht hoorcolleges, compleet met huiswerk, een examen en een certificaat’.
Het concept van MOOCs is niet nieuw2 maar heeft een grote vlucht genomen sinds 2011, toen Stanford tienduizenden studenten wist te trekken met drie MOOCs. Inmiddels is het wereldwijde hoger onderwijs in rep en roer over het fenomeen. Er is discussie over de impact en het rendement, maar geen instelling lijkt de ontwikkelingen af te durven wachten, uit angst terrein te verliezen aan commerciële partijen die MOOCs aanbieden, zoals Coursera.
Is dit de digitalisering die het onderwijs nodig heeft? De democratisering? De tijd zal het ons leren. Maar iedereen die ooit hoorcolleges heeft gevolgd begrijpt: als je die colleges thuis kunt volgen, ondersteund in beeld en geluid, dan ben je in het voordeel, want baas over je eigen tijd en ruimte.
Noten
Edwin Mijnsbergen is freelance informatiespecialist.
Deze bijdrage komt uit IP nr. 3 / 2013. Het gehele nummer kun je hier lezen