De studiereis van Prissma voert in 2014 naar New York. Eric Kokke vertrok begin oktober met 23 informatieprofessionals naar de Big Apple. In zijn vierde blog verbaast hij zich over het privacy-aspect van data en de werkwijze van een architectenbureau.
Door: Eric Kokke, marketing manager van GO opleidingen
De een na laatste dag van de Prissma-studiereis sluiten we af met een bedrijfsbezoek bij LexisNexis. Onze twee gastheren realiseren zich dat ons energielevel niet meer is wat het geweest is en schakelen over op een vraag- en antwoordsessie over hun diensten en de ontwikkelingen in het vakgebied.
Na wat discussie over analytics, gebruikersgemak en hun nieuwe interface (lijkt wel een beetje erg Google…) pakken ze pas echt onze aandacht met een korte demonstratie van hun personal data- ‘speeltje’.
Verbazing
Onze monden vallen letterlijk open van verbazing als de resultaten van een zoekopdracht op het scherm komen: inkomen, telefoonnummer, huisadres, auto, koopgedrag, leningen, veroordelingen, buren, familie en verre vrienden… niks lijkt geheim te zijn voor LexisNexis.
Privacy… mwoh, het schijnt dat het best moeilijk is om aan sommige data te komen, maar eigenlijk is alles mogelijk, geven de heren toe. En wie mag hier gebruik van maken? ‘We only supply this to the right people’ is het antwoord. Ik kan de gedachte niet onderdrukken dat onder ‘the right people’ wordt verstaan: iemand is die bereid is om voor deze informatie te betalen…
Maar omdat LexisNexis ons na de presentatie meeneemt naar de beroemde Oyster Bar in het Grand Central Station, besluiten we onze meest kritische vragen maar even achterwege te laten – en te genieten van het eten en de ambiance. Dat lukt prima. Tussen de discussies door laten we ons de oesters, inktvis en krabbepoten prima smaken.
Desondanks kan ik de gedachte dat nu ergens in Idaho een LexisNexis-computer wat gegevens inklopt, niet uit mijn hoofd zetten: Eric Kokke, 7 oesters + 2 Samuel Adams Boston Lager…
Handwerk bij architectenbureau
Behalve het gebruikersgemak lijkt LexisNexis alles prima onder controle te hebben. Dat geldt niet helemaal voor HOK Architects, de gastheer van het laatste bedrijfsbezoek. Ondanks de zeer geavanceerde applicaties (tot en met zeven dimensionale tekenprogramma’s) blijkt het bureau de onderlinge informatieuitwisseling en het delen van informatie met ketenpartners niet onder controle te hebben. Veel ‘handwerk’ is nog nodig in de vorm van downloaden, converteren en doorsturen van bestanden.
Reden? De ketenpartners kunnen niet overweg met de door hen gebruikte (top-of-the-range) applicaties. De organisatie schat dat ze hierdoor toch wel 20% van hun tijd aan ‘verspillen’. Opvallend.
Bewaartermijn: 7 jaar
Dat geldt ook voor hun opvatting over het bewaren van informatie. Na zeven (!) jaar vernietigen zij standaard hun documenten (projectcorrespondentie en bouwontwerpen).
Hier delft de cultuur-historische waarde (en ook wel de mogelijkheid tot hergebruik van informatie) het onderspit tegen de angst voor aansprakelijkheid en dus rechtszaken… De dreiging van de ‘claimcultuur’ is zo groot dat dit aspect van goed informatiebeheer nu net wel goed geregeld is. Best bijzonder.
Dat was ook de ontvangst bij HOK; heerlijke koffie en donuts. Dat was de eerste en enige keer bij onze bedrijfsbezoeken deze week.